ผู้เขียน : หมู
คำว่า "โลก" เป็นศัพท์ที่ใช้กันทั่วไปในภาษาไทย สืบประวัติได้ว่า มีอยู่ทั้งในภาษาสันสกฤต และภาษาบาลี จะยืนยันให้แน่ชัดว่ามาจากภาษาใดคงจะทำได้ยาก แต่ในที่นี้ ขอกล่าวถึงคำว่า "โลก" เฉพาะที่ปรากฏในพจนานุกรมภาษาสันสกฤตเท่านั้น
(ความจริงแล้ว ผู้เขียนไม่รู้ภาษาบาลีนั่นเอง 5555)
ในเอกสารเก่าสุด พบว่า "โลก" คำนี้ มักจะนำหน้าด้วยสระ "อุ", ใน ปทปาฐะ บอกว่า สระ อุ นี้ อาจเป็น "สระที่มีอุปสรรค" จะได้ศัพท์ อุโลกฺ +อะ = โลก, ส่วนคนอื่นๆ บอกว่า อุโลก มาจาก อุรุ หรือ อว-โลก
"โลก" ในความหมายแรก เป็นคำนาม ปุลลิงค์ หมายถึง ที่โล่ง, ที่ว่าง, สถานที่, กรอบ, การเคลื่อนที่โดยอิสระ, ใช้ โลเก กับนามวิภักติที่ 6 หมายถึง "แทนที่"
นอกจากนี้ "โลก" ยังหมายถึง ที่ว่างระหว่างกลาง, ภูมิภาค, ตำบล, ประเทศ, จังหวัด, อวกาศอันไพศาล, และหมายถึงโลก (ไม่ว่าจะเป็นจักรวาล หรือส่วนใดๆ ในจักรวาล) เท่านั้นยังไม่พอ ยังหมายถึง ท้องฟ้า หรือ สวรรค์ บรรยากาศ
บางตำราระบุโลกทั้ง 7 ได้แก่ भूलोक (โลกพื้นดิน), भुवर्लोक (พื้นที่ระหว่างโลกและดวงอาทิตย์ ที่มุนิ, สิทฺํธ เป็นต้น อาศัยอยู่้, स्वर्लोक เป็นสวรรค์ของพระอินทร์ เหนือดวงอาทิตย์ หรือระหว่างดวงอาทิตย์และดาวเหนือ, महर्लोक พื้นที่เหนือดาวเหนือ และที่อยู่ของภฺฤคุ และนักสิทธ์อื่นๆ ที่รอดจากการทำลายโลกเบื้องล่าง, जनर्लोक ที่อยู่ของสนตฺกุมาร โอรสของพระพฺรหฺมา เป็นต้น, तपर्लोक ที่อาศัยของ ไวราคิน ผู้กลายเป็นเทพ, सत्यलोक หรือ ब्रह्मलोक ที่อยู่ของพระพฺรหฺมา
บางตำราระบุโลกทั้ง 17 นั่นคือ เจ็ดโลกบน และเจ็ดโลกล่าง, เจ็ดโลกล่าง นับจากโลกเรา ได้แก่ अतल, वितल , सुतल , रसातल , तलातल, महातल, และ पाताल
โลก หมายถึง โลกที่มนุษย์อาศัยอยู่นี้, หรือ (พหูพจน์) ผู้อาศัยบนโลก ได้แก่ มนุษย์ ผู้คน (ไม่นับ พระราชา) , บุรุษ (ชาย), กลุ่ม คณะ, ชีวิตทางโลก,
โลก หมายถึง จำนวน 7 ก็ได้
ยังไม่จบ, โลกยังหมายถึง ความสามารถในการมองเห็น ได้ด้วย...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น